Yazılarım

Hobbes'dan sonra Rousseau okumayı Proust'tan sonra Daphnes ve Chloe okumaya benzetiyorum. Proust aşkı öyle yapay, çıkarcı ve öyle çirkin yansıtıyor ki, ondan sonra okuduğun her romana ister istemez Proust'un realist bakış açısından bakıyorsun. Belki de realizm sevdamı bırakmalıyımdır. Hobbes'un determinist bakış açısı da birçok argümanını epey ikna edici kılıyor. Bazen bu bakış açısından kaçmak istiyor insan. Hobbes kimmiş lan, ben ölümlü tanrıya irademi falan teslim edemem, gayet özgürüm demek istiyor. Yine de gel gör ki Hobbes haklı. Nasıl, Kant ödev ahlakında nasıl ki herkes davranışlarının topluma yansıdığını varsayarak hareket etmeli diyorsa, Hobbes da yapılmak istemediğini yapma diyor. Buna karşı çıkmak da biraz zor. Rousseau abi Social Contract'ında denese de Emile kitabındaki ikna ediciliğini devam ettiremiyor gibi hissediyorum. Birazdan okuyacak olduğun yazıda da oldukça soyut fikirler göreceksin ve yer yer kendine e ama niye diye soracaksın. Bil ki ben de ...

     Epeydir fikirlerini bu kadar içselleştirebildiğim, dile getirmek istediklerimi tam anlamıyla kelimelendirmiş bir filozof okumamıştım. Dostoyevski'nin Yer Altından Notları'ndaki karamsarlığını ne kadar ikna edici bulduysam, Mill'in farkındalığı böylesine pozitif resmetmesi de bir o kadar ikna edici geldi. How ironic! Mill'e inanmanın beni daha mutlu edeceğini bilsem de Dostoyevski'nin gerçekçiliği sahiden zehirli ve tesiri kolay kolay geçebilecek gibi durmuyor. Bakalım, gelecekte ne düşünneceğim.  Critics of utilitarianism accuse utilitarians of portraying humankind in a derogatory manner. By grounding happiness and pleasure in the center of life, they simplify humans and even relegate them to unsophisticated beings. Mill responds to this objection by providing an explanation of what pleasures are, where he emphasizes the qualitative and quantitative types of pleasures. Mill’s differentiation of pleasures points out that the higher the faculties of the mind ar...