Gün daha ağarmadan uyanmışım, vücudum miskin fakat zihnim sekiz buçuk dersine yetişmem için onu zorluyor. Ağır ağır yataktan kalkıp, ne giyeceğimi düşünüyorum. Her seferinde olduğu gibi yeterli kıyafetimin olmadığından yaftalarınken, az da olsa sevdiklerimi koyduğum alt çekmeceden birkaç parça kıyafeti üzerime geçiriyorum ve hazırlanıp çıkıyorum. Uzun bir yolculuk var önümde. Otobüs, eğer o gelmezse dolmuş. Sonra uzunca bir metro yolculuğu ve şanslıysam servisi yakalarsam okula ulaşacağım. Aksel’in Yeni Dünya- Doğayla Ahenk İçinde Yaşam kitabını okurken hayatımı incelemeden kendimi durduramadım. O sürdürülebilir tarımı modern hayata harmoni bir biçimde entegre etmekten bahsederken ben her gün tanımadığım yüzlerce insanla koşturarak pek de anlamlı bulmadığım bir yerlere gittiğimi düşünüyordum. O yeşillikten bahsederken ben egzoz dumanıyla kararmış kaldırımlarda attığım adımları düşünüyordum. Kim bilir kaç kişi benim bastığım yere basmıştır? Kim bilir kaç kişi benim gibi hayatın düzenine kendini teslim etmiş ve sürüklenip gidiyordur? Aksel haydi doğayla tekrar barışalım dedikçe, yarın da erken kalkacağım, toplu taşıma biletime de para yüklemem gerekiyor, bursumun da yatmasına biraz var diyordum. Aksel’i hakkıyla okuyamıyordum. Okusam da içselleştiremiyordum çünkü istesem de yeşilliğe önem veremiyordum. Ben daha yarın ne yiyeceğimi bilmiyorum ne yapayım doğayla ahbap olmayı? Elbette bu fikrim Maslow’un mutluluk piramidinden esinlenmişti fakat bu karamsal içsel istişarelerim içerisinde çok daha enteresan bir şey keşfettim. Anlamlı bulmayarak yaptığımız her iş bizi mutsuzluğa ve başarısızlığa sürüklüyor. Hayatın akışını kendimiz belirlemek yerine onun rüzgarına kendimizi teslim ediyoruz çünkü anlamsızlık bizi güçsüzleştirerek bu acımasız sisteme her geçen gün daha fazla güç katıyor.
Bence artık mutluluk bir sektör oldu. Mutluluğu size bahşedeceğini söyleyen spiritüalist insanlardan tutun ne idüğü belirsiz üniversitelerden mezun yaşam koçlarına sayısız kişi mutluluğa olan ihtiyacı sömürdüğünü düşünüyorum. Aksel mutluluğun kaynağını bulduğunu söylemese de kitabını okurken evet dedim, mutluluk doğada, onunla bir olmakta. Bir dağın zirvesine çıkıp doğanın ihtişamını ve harmonisini izlemekte. Doğadan daha iyi huzur ve mutluluk kaynağı olabilir mi? Elbette olabilir, güzel, anlayışlı bir partner, konforlu ve güvenli bir araba, geniş ve ferah bir ev. Bunlara sahip olduğum sürece hayatımda bir daha dağ görmesem de olur. Bunlar ne kadar temel ihtiyaçlarımı karşılayacak olsa da bana bence hayatın en değerli ve bence nadir olan şeyini vermiyor. Hiçbiri hayatımı anlamlı kılmıyor. Son zamanda en çok gördüğüm makale başlıklarından biri: Depresyon! Çağın Hastalığı! Evet gerçekten de öyle. Etrafımdaki herkes depresyonda, bu belki de tanıdığım herkesin Bilkent’li olmasından ve Bilkent’in sınav ve ödev politikasından kaynaklanıyor olabilir ama bence daha global bir sebebi var: Anlam eksikliği. Sevmediğimiz ve anlam bulmadığımız işler yapmak zorunda kalıyoruz. Belki bu kulağa normal geliyor ama düşünsenize, anlamlı olduğunu düşünmediğiniz bir işi temel ihtiyaçlarını karşılamak için yapıyorsunuz. Bir köleden ne farkınız var? Bunu ne zaman birine söylesem aldığım cevap hemen “İstemiyorsan çalışma kardeşim!” oluyor. Yahu ben çalışmak istemiyorum ama vücudum yemek istiyor, üzerine onu sıcak tutacak bir gocuk, başına konforlu bir ev istiyor. Platon’nun da dediği gibi ben vücudumun kölesiysem şayet, işimin de kölesi oluyorum.
Bir kölenin bence en kötü deneyimlediği dezavantaj sevmediği işi yapmak değil, sevdiği işi yapamamak. Bu kapitalist düzen zamanımızı ve enerjimizi yağmalıyor ve bize sadece televizyon karşısında bitap düşmüş bir şekilde hızla geçen resimleri izlemek kalıyor. Daha kötüsü öyle köleler var ki daha neyi sevdiğini bilmiyor. Ben buna ruhunu kaybetmek diyorum.
Bu insanlar öyle derin bir depresyona giriyorlar ki, ruhlarının yaşadığı işkenceyi hissetmemek için kendilerini uyuşturuyorlar ve ruhlarının azap çığlıklarını duymamak için onları susturuyorlar. Sanki onları suçlar gibi duruyorum ama aksine, sadece olanı belirtiyorum. Öyle bir düzenin içindeler ki ne onlar için hayatın anlamının ne olduğunu düşünecek enerjileri ve güçleri var ne de o anlamı bulsalar bile onu kovalayacak imkanları. Bu acımasız gerçeklik karşısında da televizyon önünde, hızlı tempolu eğlence programları karşısında intihar ediyorlar.
Aksel günümüz dünyasını doğaya adepte etmeği bahsederken aklımda hep bir soru vardı: Niye böyle bir ihtiyaç var? Cevabı elbette basit ama yine de insanın duyması gerekiyor çünkü ne doğadan ne de modern dünyadan vazgeçebiliyoruz. Aksel ile başladığım yolculukta fark ettim ki modern dünya sadece doğayla olan bağımızı kopartmıyor aynı zamanda kendi benliğimizi de elimizden alıyor.
Akyel, T. (2020). Yeni Dünya - Doğayla Ahenk İçinde Yaşam. Epsilon Yayınevi.
Yorumlar
Yorum Gönder